Urduca ve Türkçedeki Dilbilgisel Anlamlı Birimlerin Karşılaştırılması

Abstract

Dil, insanlar arası anlaşmayı sağlayan en yetkin iletişim aracıdır. Dil, dilbilimciler tarafından bir toplumu oluşturan kişilerin düşünce ve duygularının o toplumda ses ve anlam bakımından geçerli ortak ögeler ve kurallardan yararlanılarak başkalarına aktarılmasını sağlayan çok yönlü ve gelişmiş bir sistem aracı olarak tanımlanmıştır. İnsan dilini başka iletişim sistemlerinden ayıran en önemli özelliği çift eklemli oluşudur. Bildiri denilen herhangi bir metni veya cümleyi anlam ve görev taşıyan ögelere, bu ögeleri de tek başlarına anlamı olmayan, ama girdikleri birleşimin anlamını etkileyen birimlere ayırabiliriz. Bu dilin çift eklemliliğini gösterir. Dilbilgisel anlamlı birimler ya da görevli kelimeler, adlar ve fiiller gibi yalnız başlarına anlam taşımazlar. Bunlar, ancak eklendikleri kelime grupları ve işlev bakımından bağlı bulundukları öteki kelimelerin yardımı ile anlam kazanan ve cümle içinde de geçici gramer görevleri yüklenmiş olan sözlerdir. Bu tezde Urduca ile Türkçe arasındaki dilbilgisel anlamlı birimlerin üzerinde durulacaktır. Hindistan ile Türkiye'nin ilişkileri tarihte çok eskiye dayanmaktadır. Hint kültürü, gelenekleri, yemekleri, giyimlerinde hatta dilinde de bu ilişkinin etkisi görülmektedir. Hindistan ile Pakistan'da konuşulan Urdu dili Türkçe ile çok yakındır. Hintçe ve Türkçenin karışmasıyla meydana gelen Urducada, Türkçe, Arapça, ve Farsça kökenli sayısız kelime vardır. Urduca teriminin Türkçedeki 'ordu' kelimesinden türediği söylenmektedir. Urduca ile Türkçede çok fazla gramatik benzerlik bulunmaktadır. İki dildeki söz dizimi yapısı da hemen hemen aynıdır. Bunun yanı sıra Türkçe ile Urducada yaklaşık dokuz bin ortak kelimenin varlığı tespit edilmiştir. Bunlara örnek olarak bey, beg; hatun, khatun, bacı, baci verilebilir. Türkçede dilbilgisel anlamlı birimler kategorisinde 'edatlar, bağlaçlar ve ünlemler' yer alır. Urducada bulunan bu kategorilerin kullanımı da Türk dilindeki kullanıma benzer şekiller sunmaktadır. Bu çalışmada Urducadan seçilen hikâye metinleri edatlar, bağlaçlar ve ünlemler açısından taranacak ve bulunan veriler sınıflandırılacaktır. Böylelikle iki dilde dilbilgisel anlamlı birimlerin karşılaştırılması amaçlanmaktadır.Language is the most competent communication tool that provides communication between people. Language has been defined by linguists as a versatile and advanced system tool that enables the thoughts and feelings of people who make up a society to be transferred to others by making use of the common elements and rules valid in terms of sound and meaning in that society. The most important feature that distinguishes human language from other communication systems is that it is double-articulated. We can divide any text or sentence which is called a declaration into elements that carry meaning and function, and these elements into units that have no meaning on their own, but affect the meaning of the combination where they enter. This shows the double articulation of the language. Grammatical meaningful units or function words, like nouns and verbs, do not carry meaning on their own. These are the words that gain meaning only with the help of the word groups to which they are added and the other words to which they are connected in terms of function and which have temporary grammatical duties in the sentence. In this thesis, the grammatical meaningful units between Urdu and Turkish will be emphasized. Relations between India and Turkey go back a long way in history. The effect of this relationship is seen in Indian culture, traditions, food, clothing and even language. The Urdu language spoken in India and Pakistan is very close to Turkish. There are countless words of Turkish, Arabic, and Persian origin in Urdu, which is a mixture of Hindi and Turkish. It is said that the Urdu term is derived from the Turkish word 'ordu'. There are many grammatical similarities between Urdu and Turkish. The syntax structure in the two languages is also almost the same. In addition, the existence of approximately nine thousand common words in Turkish and Urdu has been determined. For example, bey, beg; Hatun, khatun, baci, baci. In Turkish, there are 'postposition, conjunctions and exclamations' in the category of grammatical meaningful units. The use of these categories in Urdu offers similar forms to the usage in the Turkish language. In this study, story texts selected from Urdu will be scanned in terms of postpositions, conjunctions and exclamations and the data will be categorized. Thus, it is aimed to compare grammatical meaningful units in two languages.