Kadınlara Yönelik Tekrarlayan Partner Şiddetinin Tıbbi Belgelendirmesinde ve Önlenmesinde Hekimlerin Rolü

Abstract

Aim: Among the types of violence against women, partner violence is the most common, the most difficult to get away from the violence environment, repetitive, and its dimensions are getting heavier in terms of violence method and medical consequences. Physicians encounter these phenomena throughout the field in which they work, mostly those referred by judicial authorities for medical documentation. Considering that women who have been subjected to violence by their partners do not apply to an institution or person most of the time, every case that the physician encounters is very valuable. Considering both the initiation of mechanisms to protect women from violence, treatment and rehabilitation, and the impact of reporting processes on the law, the importance of a physician's approach in encountering women who have been subjected to violence cannot be denied. In our study, it was aimed to evaluate this approach. Material Method: The files of women cases who were exposed to repeated partner violence within the 6-month files whose indictments were completed by the Public Prosecutor responsible for the domestic and violence against women offices affiliated to the Samsun Chief Public Prosecutor's Office were examined retrospectively. Results: 80.9% of the cases were officially married and 83.7% of them were subjected to violence by their partner living in the same house. Health institutions were the second most frequently resorted to after violence. 54% of the general forensic examination reports were given in the form of final reports. Appropriate examination conditions were observed in only 5.8% of the cases. In the history of the incident, which was the basis of the examination, there was no information about the perpetrator in 77.4% of the cases, the type of violence in 68.6%, the date of the incident in 85.4%, the use of offensive weapon in 79.1% of the cases. It was determined that previous violence exposure was not questioned in 96.4% of the cases. It was observed that the mental examination was not performed in 74.5% of the cases. It was observed that the reports of 32 of 55 cases, whose final report was requested from specialist physicians, were prepared over the file and were not examined. Conclusion: In the centers where women can apply safely and receive biopsychosocial support in preventing partner violence, a qualified medical document prepared by competent physicians will enable women to benefit from their legal rights and to be rehabilitated with a holistic medical approach. Keywords: Women, partner violence, medical documentation, physician responsibility, forensic medicine.

Giriş: Kadına yönelik şiddet türlerinde partner şiddeti, en sık görülen, şiddet ortamından uzaklaşması en zor olan, tekrarlayan, şiddet yöntemi ve tıbbi sonuçları itibari ile de boyutları giderek ağırlaşan özellikler taşımaktadır. Hekimler, çoğunlukla adli makamlar tarafından tıbbi belgeleme için yönlendirilenler olmak üzere, çalıştıkları tüm alanda bu olgular ile karşılaşmaktadır. Partneri tarafından şiddete uğrayan kadınların çoğu zaman bir kurum ya da kişiye başvurmadığı düşünüldüğünde hekimin karşılaştığı her olgu çok kıymetlidir. Hem kadını şiddetten koruma mekanizmalarını başlatma, tedavi ve rehabilite etme hem de raporlama süreçlerinin hukuka etkisi düşünüldüğünde şiddete uğrayan kadın ile karşılaşmada hekim yaklaşımının önemi yadsınamaz. Çalışmamızda da bu yaklaşımın değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç Yöntem: Samsun Cumhuriyet Başsavcılığı'na bağlı aile içi ve kadına yönelik şiddet bürolarından sorumlu Cumhuriyet Savcısı tarafınca iddianameleri tamamlanmış 6 aylık dosyalar içerisinde tekrarlayan partner şiddetine maruz kalan kadın olguların dosyaları retrospektif olarak incelenmiştir. Bulgular: Olguların %80,9'u resmi nikâhlı ve %83,7'si aynı evde yaşadığı partneri tarafından şiddete uğramıştı. Sağlık kurumları şiddet sonrası en sık başvurulan ikinci kurumdu. Genel adli muayene raporlarının %54'ü kesin rapor şeklinde verilmişti. Olguların yalnızca %5,8'inde uygun muayene koşullarının sağlandığı görüldü. Muayeneye esas olayla ilgili öyküde olguların %77,4'ünde şiddet uygulayana, %68,6'sında şiddetin şekline, %85,4'ünde olay tarihine,%79,1'inde olayda alet kullanımına dair bilgi olmadığı, %96,4'ünde özgeçmişte şiddet sorgulanmadığı, tespit edildi. Ruhsal muayenenin, olguların %74,5'inde yapılmadığı görüldü. Uzman hekimlerden kesin raporu alınması istenen 55 olgunun 32'sinin raporunun dosya üzerinden hazırlandığı, muayene edilmediği görülmüştür. Sonuç: Partner şiddetini önlemede, kadınların güvenle başvuru yapabileceği ve biyopsikososyal destek alabileceği merkezlerde, konuda yetkin hekimler tarafından hazırlanacak nitelikli bir tıbbi belge ile kadının hukuksal haklarından yararlanması, bütüncül bir tıbbi yaklaşım ile de rehabilitasyonu sağlanabilecektir. Anahtar Kelimeler: Kadın, partner şiddeti, tıbbi belgeleme, hekim sorumluluğu, adli tıp.