Hastanemizde 2016-2024 Yılları Arası Geç Gebelik Terminasyonlarının Retrospektif Olarak Değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı, 22. gebelik haftasından sonra uygulanan geç gebelik terminasyonlarında tanı ve karar süreçlerine etki eden faktörleri incelemek, özellikle son yıllarda klinik pratiğe giren gelişmiş prenatal değerlendirme yöntemlerinin (fetal manyetik rezonans görüntüleme (MRG), gelişmiş 3D/4D ultrasonografi teknikleri, mikroarray analizi, tüm ekzon dizilemesi (WES)) terminasyon kararlarına etkisini değerlendirmektir. Tanısal yaklaşımlardaki bu değişimlerin, endikasyonlara, uygulanan yöntemlere ve hasta sonuçlarına olan yansımaları karşılaştırmalı olarak analiz edilmiştir. Gereç-Yöntem: Çalışma, Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği'nde Ocak 2016 – Aralık 2023 tarihleri arasında geç gebelik terminasyonu yapılan olguları kapsamaktadır. Hastalar, gelişmiş prenatal değerlendirme yöntemlerinin rutine girmesinden önceki (2016–2019) ve sonraki (2020–2023) olmak üzere iki gruba ayrılmıştır. Retrospektif olarak yapılan bu değerlendirmede; demografik özellikler, obstetrik veriler, tanısal testlerin kullanımı, terminasyon endikasyonları, indüksiyon yöntemleri, doğum şekli, kan transfüzyonu gereksinimi, komplikasyonlar ve laboratuvar parametreleri karşılaştırılmıştır. Bulgular: İleri dönemdeki grup olan 2020-2023 yılları arasında manyetik rezonans görüntüleme (p<0,001) ve mikroarray test (p<0,001) kullanımı anlamlı şekilde artmıştır. Non-invaziv prenatal test ve standart kromozom analizi oranları ise her iki grup arasında benzer bulunmuştur. Ayrıca 2020-2023 yılları arasında fetosid uygulama oranı anlamlı şekilde artmış (%7,2'ye karşı %55,6; p<0,001) ve median fetosid haftası da daha ileri bulunmuştur. İndüksiyon yöntemlerinde her iki grupta da misoprostol en sık kullanılan ajan olarak yer almış, diğer indüksiyon yöntemleri ise benzer oranlarda kullanılmıştır. Doğum şekli, komplikasyon oranları, hemoglobin seviyeleri ve kan transfüzyon gereksinimi açısından gruplar arasında anlamlı fark bulunmamıştır. Tartışma ve Sonuç: Bu çalışma, prenatal tanı yöntemlerindeki teknolojik gelişmelerin geç gebelik terminasyon uygulamalarına önemli yansımaları olduğunu ortaya koymaktadır. Manyetik rezonans görüntüleme ve mikroarray gibi ileri tanı testlerinin artan kullanımı, tanı doğruluğunu artırmış, fetosid uygulamasının yaygınlaşması ise etik ve yasal çerçevede sonlandırma süreçlerinin daha planlı ve yapılandırılmış hale geldiğini göstermektedir. Komplikasyon oranlarının düşük olması ve klinik yönetimin güvenli seyretmesi, artan tanısal çeşitliliğe rağmen hasta bakım kalitesinin sürdürülebilir olduğunu göstermektedir. Anahtar Sözcükler: Geç Gebelik Terminasyonu, Prenatal Tanı, FetosidPurpose: The aim of this study is to examine the factors influencing diagnostic and decision-making processes in late pregnancy terminations performed after the 22nd week of gestation. In particular, the study evaluates the impact of advanced prenatal assessment methods—such as fetal magnetic resonance imaging (MRI), advanced 3D/4D ultrasonography techniques, microarray analysis, and whole exome sequencing (WES)—which have increasingly become part of clinical practice in recent years, on termination decisions. The implications of these evolving diagnostic approaches on indications, applied methods, and patient outcomes are analyzed through a comparative approach. Patients and Methods: This study includes cases of late pregnancy termination performed at the Department of Obstetrics and Gynecology, Faculty of Medicine, Ondokuz Mayıs University, between January 2016 and December 2023. Patients were divided into two groups based on whether the termination occurred before (2016–2019) or after (2020–2023) the routine implementation of advanced prenatal assessment methods. In this retrospective analysis, demographic characteristics, obstetric data, the use of diagnostic tests, indications for termination, induction methods, mode of delivery, need for blood transfusion, complications, and laboratory parameters were compared. Results: In the later period group (2020–2023), the use of magnetic resonance imaging (MRI) (p<0.001) and microarray testing (p<0.001) increased significantly. The rates of non-invasive prenatal testing and standard karyotyping were found to be similar between the two groups. Additionally, the rate of feticide procedures significantly increased during 2020–2023 (55.6% vs. 7.2%; p<0.001), and the median gestational week at which feticide was performed was higher. In both groups, misoprostol was the most commonly used agent for induction, while the use of other induction methods was comparable. No significant differences were found between the groups in terms of mode of delivery, complication rates, hemoglobin levels, or need for blood transfusion. Discussion and Conclusion: This study demonstrates that technological advancements in prenatal diagnostic methods have had significant implications for late pregnancy termination practices. The increased use of advanced diagnostic tests such as magnetic resonance imaging and microarray analysis has improved diagnostic accuracy, while the rising prevalence of feticide procedures suggests that termination processes have become more structured and planned within ethical and legal frameworks. The low complication rates and the safe clinical course indicate that, despite the growing variety of diagnostic approaches, the quality of patient care remains sustainable. Keywords: Late Termination Of Pregnancy, Prenatal Diagnosis, Feticide