Kumlamanın Paslanmaz Çelik ve Titanyum Braketlerde Bağlanma Dayanımlarına Etkisinin İncelenmesi

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı paslanmaz çelik ve titanyum braketlerin kumlama işlemi ve yeniden kullanım sonrasında sıyırma bağlanma dayanımının değerlendirilmesidir. Materyal ve Metot: Çalışmamızda 90 adet paslanmaz çelik (Equilibrium 2, Dentaurum, Almanya) ve 90 adet titanyum (Equilibrium Ti, Dentaurum, Almanya) olmak üzere toplam 180 adet üst küçükazı braketi kullanıldı. Çalışmamızda kullanılan her bir braket çeşidi üç alt gruba ayrıldı. Grup 1 ve 2'de yer alan paslanmaz çelik ve titanyum braketlerin tabanlarına herhangi bir işlem uygulanmadı. Grup 3 ve 4'de yer alan braketlerin tabanları kumlandı. Grup 5 ve 6'da yer alan braketler önce yapıştırılıp, daha sonra braket tabanındaki adeziv uzaklaştırılana kadar kumlama işlemi uygulandı. Her bir grupta yer alan braketler ışıkla sertleşen yapıştırıcı (Transbond XT, 3M Unitek) kullanılarak üst küçükazı dişlerine yapıştırıldı. Sıyırma testi LLOYD Universal Test Cihazı ile yapıldı. Kopma tipleri ARI sistemine göre sınıflandırıldı. Her gruptan birer örnek üzerinde SEM incelemesi yapıldı. Bulgular: Grup 1 ve 3'te, yeni ve kumlanmış paslanmaz çelik braketler, bağlanma dayanımlarının diğer gruplara göre istatistiksel olarak önemli ölçüde yüksek olduğu görüldü (p<0,05). Grup 6, titanyum braketlerin yeniden kullanımı ile en düşük bağlanma dayanımı elde edildi. Grup 6 ve Grup 4'de, titanyum braketlerin kumlanması, elde edilen bağlanma dayanımları arasında istatistiksel olarak önemli fark izlendi (p<0,05). ARI skoru dağılımının gruplar arasında istatiksel olarak farklı olduğu bulundu (p=0,000). Sonuç: Bu in-vitro çalışma, braket materyali ve kumlama işleminin braketlerin bağlanma dayanımı kuvvetine etkisi olduğunu gösterdi. Anahtar Kelimeler: Braket, Paslanmaz çelik, Titanyum, Kumlama, Bağlanma dayanımı kuvveti

Aim: To evaluate the shear bond strength of stainless steel and titanium brackets after sandblasting and rebonding. Material and Methods: A total of 180 upper premolar brackets, 90 stainless steel (Equilibrium 2, Dentaurum, Germany) and 90 titanium (Equilibrium Ti, Dentaurum, Germany), were used in this study. These brackets were divided into three subgroups for each bracket material. In Group 1 and 2, no treatment was applied to the base of brackets. In Group 3 and 4, the base of brackets were sandblasted. In Group 5 and 6, the brackets were bonded and debonded and sandblasting was applied to clean the adhesive on the base. In each subgroup, the brackets were bonded to the upper premolar teeth with light cure adhesive (Transbond XT, 3M Unitek). Shear bond strength test was performed with the LLOYD Universal Testing Machine. The Adhesive Remnant Index (ARI) was used to determine the amount of composite resin remaining on the tooth surface. SEM evaluation was performed for one sample of each group. Results: The shear bond strengths (SBS) of Group 1 and 3, new and sandblasted stainless steel brackets, were significantly higher than the SBS of the other groups (P<0.05). The lowest SBS was obtained with Group 6, i.e. rebonded titanium brackets. A statistically significant difference was observed between Group 6 and Group 4, i.e. sandblasted titanium brackets (P<0.05). Distributions of the ARI scores among the groups showed a statistically significant difference (P=0.000) Conclusion: This in-vitro study demonstrated that bracket material and sandblasting affect the shear bond strength of brackets. Keywords: Bracket, Stainless Steel, Titanium, Sandblasting, Shear Bond Strength