Yaşlıların Yalnızlık Düzeylerinin Çeşitli Demografik Değişkenler Açısından İncelenmesi

Abstract

Türkiye’de yaşlı nüfusun giderek artmasına rağmen, yaşlı bireyler üzerinde yürütülen çalışmalar oldukça sınırlıdır. Bu çalışmanın temel amacı yaşlıların yalnızlık düzeylerinin çeşitli demografik değişkenler açısından incelenmesidir. Yaşlıların yalnızlık düzeylerini etkileyen değişkenlerin belirlenmesinin, yaşlı bireyler üzerinde çalışmalar planlanarak yaşlıların yalnızlık düzeylerini azaltmada etkili olacağı düşünülmektedir. Bu çalışmada nicel araştırma yöntemlerinden biri olan betimsel tarama modeli uygulandı. Çalışma grubu 65 yaş üzeri yaşlı bireylerden meydana gelmektedir. Araştırmada veri toplama araçları olarak ‘Yaşlılar İçin Yalnızlık Ölçeği’ ve araştırmacılar tarafından hazırlanan ‘Kişisel Bilgi Formu’ kullanılmıştır. Verilerin analizinde güvenirlik analizi, tanımlayıcı istatistikler, bağımsız örneklemler için t testi ve ANOVA testi analiz yöntemleri uygulanmıştır. Analiz sonucunda, yaşlıların kabul edilebilir seviyede yalnız oldukları sonucuna ulaşılmıştır. Yaşlıların yalnızlık düzeyleri ve cinsiyetleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık olmadığı tespit edilmiştir. Yaşlıların yalnızlık düzeyleri ile eğitim düzeyi, sosyo-ekonomik düzey, arkadaşlar/komşular ve torunlar ile zaman geçirme durumları ve başkaları ile birlikte ya da tek başına yaşama değişkenlerine göre istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmaktadır. Araştırmanın sonuçları literatür eşliğinde tartışılmıştır.