Türkiye'deki Dinlerarası Diyalog Çalışmaları

Abstract

Bu çalışma, 1970'lerden sonra Batı Hıristiyan dünyası tarafından başlatılan dinlerarası diyalog süreci içerisinde Türkiye'de gerçekleştirilen dinlerarası diyalog faaliyetlerini içermektedir. Bu bağlamda, ülkemizde dinlerarası diyalog konusunda entelektüeller tarafından dile getirilen her türlü düşünceyi, resmî ve gayri resmî kurumlar tarafından gerçekleştirilen tüm dinlerarası diyalog faaliyetlerini ortaya koymaya çalıştık. Bu çalışmayla, Türkiye'de dinlerarası diyalog adı altında akademisyenlerin, Diyanet İşleri Başkanlığı'nın ve çeşitli sivil toplum kuruluşlarının gerçekleştirdiği diyalog faaliyetlerini ortaya koymak suretiyle bir diyalog politikası geliştirilmesi konusunda Diyanet İşleri Başkanlığı'na ve bazı Sivil Toplum Kuruluşlarına katkı sağlamak istemekteyiz.Çalışmamız dört ana bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde, 20. yüzyılın ikinci yarısından sonra Batı Hıristiyan dünyası tarafından ortaya atılan dinlerarası diyalog kavramı ile ilgili genel bir bilgi vermeye çalıştık. İkinci bölümde, Türkiye'de dinlerarası diyalog konusunda araştırma yapan bazı entelektüellerin ve akademisyenlerin dinlerarası diyaloga yaklaşımlarını ortaya koymaya çalıştık. Üçüncü bölümde, Diyanet İşleri Başkanlığı'nın gerçekleştirmiş olduğu resmi diyalog faaliyetlerini kronolojik olarak ele alıp inceledik. Dördüncü ve son bölümde ise ülkemizdeki sivil toplum kuruluşlarının ve Nurcu ve Gülen Hareketi gibi bazı dini cemaatlerin dinlerarası diyalog söylemlerini ve faaliyetlerini inceledik.Çalışmamızın sonunda temel olarak şu sonuca ulaştık: Müslümanlar, Hıristiyan Batı dünyası tarafından yeni bir misyon yöntemi olarak ortaya çıkarılması gerekçesiyle dinlerarası diyalog faaliyetlerine karşı çıkmamalı, diyalog faaliyetlerini desteklenmelidir. Dinlerarası diyalog faaliyetleri aracılığıyla kendi inanç ve kanaatlerini diğer din mensuplarına anlatma imkanı elde edilmiş olur. Kısacası, ne körü körüne ve teslimiyetçi bir yaklaşımla diyalog taraftarlığı yapılmalı ne de bir takım evhamlardan hareketle dinlerarası diyaloga karşı çıkılmalıdır. Diyalog konusunda her yönüyle bilgi sahibi olmak suretiyle dünya barışı ve insanlığın ortak problemleri için dinlerarası diyaloga destek verilmelidir.This study pursues interreligious activities which have been done in Turkey in the process of interreligious dialogue which initiated by the Western Christian world after the 1970?s. Within this context we have tried to display all kinds of thoughts which have been expressed by intellectuals and dialogue activities which have been done by official and unofficial establishments. In this study we wanted to help to those who want to develop a possible interreligious dialogue policy by examining dialogue approaches of the intellectuals who are interested in interreligious dialogue and dialogue activities both Turkish Religious Affairs and some Non-Govermental organisations.This study consists of four main chapters. In the first chapter we have given information about the concept of ?interreligious dialogue?, its emeregence in the Western Christian world after the second half of the twentieth century and its nature. In the second chapter we have examined the dialogue views of some of the intellectuals and academicians who have done some research on the issue of interreligious dialogue. In the thirdh chapter we have higlighted the official dialogue activities of the Turkish Religious Affairs by following their choronological orders. In the last chapter, too, we have pursued dialogue activities of some non-govermental organisations together with the discourses of some of the religious groups such as Nurcu and Gulen movements.In the end of our study we have reached the following main result: Opposing to interreligious dialogue by arguing that it is a new missionary strategy which initiated by the Western Christian World in order to overcome Muslims does not help Muslims but give them harm. Since dialogue is a kind of means through which Muslims can have contact with non-Muslims in order to proclaim their message to them and to correct their distorted images. So it seems to us that neither we need to support interreligious dialogue discourses with submissive reason nor we need to oppose them with some kind of irrelevant anxieties .